ΡΕΒΥΘΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΧΥΜΑ ΦΕΤΙΝΗΣ ΕΣΟΔΕΙΑΣ

Ιδιότητες

Τα ρεβίθια είναι πλούσια πηγή φυτικών ινών, οι οποίες μειώνουν το επίπεδο της LDL χοληστερόλης και σταθεροποιούν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Μία ακόμη ιδιότητά τους είναι ότι περιέχουν σημαντική ποσότητα μαγνησίου, η οποία συμβάλει στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, και κατ επέκταση στην καρδιαγγειακή υγεία.

Επιπλέον, είναι μια καλή πηγή ασβεστίου, δεδομένου ότι καταναλώνονται με τον φλοιό τους (το 70% του ασβεστίου τους βρίσκεται εκεί).

Τέλος, τα ρεβίθια δίνουν στον ανθρώπινο οργανισμό ποσότητα πρωτεΐνης ισάξιας με αυτή του κρέατος, του γάλατος και της σόγιας.

Για την ιστορία

Η καλλιέργεια του ρεβιθιού ήταν γνωστή από αρχαιοτάτους χρόνους στις περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο.  Υπάρχουν αρχαιολογικές ενδείξεις για καλλιέργεια ρεβιθιών που χρονολογούνται από την τρίτη έως την τέταρτη χιλιετηρίδα π.Χ. Κατά την εποχή του χαλκού, τα ρεβίθια ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα στην Ιταλία και την Ελλάδα.
Όσον αφορά στην πρώτη γραπτή αναφορά για το ρεβίθι, βρίσκεται στην Ιλιάδα του Ομήρου και σύμφωνα με τη μυθολογία είναι εύρημα του Ποσειδώνα. Στην κλασική Ελλάδα η ονομασία του ήταν ερέβινθος και τρώγονταν ως κύριο πιάτο.
Οι «ερέβινθοι μετά ροών», δηλαδή ρεβίθια μαζί με σπόρια ροδιού, αναφέρονται στους “Δειπνοσοφιστές”, το περίφημο σύγγραμμα του Αθηναίου, που ασχολείται με τη διατροφή των αρχαίων Ελλήνων, γραμμένο στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.
Και οι Βυζαντινοί όμως κατανάλωναν ρεβίθια, τα «τρωγάλια», που ήταν ρεβίθια ψητά (στραγάλια), τα οποία πουλούσαν στους δρόμους.
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, οι βουνίσιοι κυρίως πληθυσμοί, έσπερναν ρεβίθια, καθώς αποτελούσαν βασικό είδος διατροφής.
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, η έλλειψη εισαγωγών καφέ οδήγησε στη χρήση τριμμένων καβουρδισμένων ρεβιθιών ως υποκατάστατο το καφέ.